Een plaatsnaam als marketingstunt

In juni 2019 stond ik op het perron van het Welshe stadje Llanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwllllantysiliogogogoch. We waren op rondreis in Wales en Zuid-Engeland, en het leek ons leuk hier even te stoppen, ook al omdat de naam van dit stadje voorkomt in mijn kortverhaal ‘Een mooie zomer’ uit mijn bundel ‘Vloedlijn’.

Stiekem was ik ook wel een beetje nieuwsgierig: wat zou er te zien zijn op een plek met zo’n naam, die zich laat vertalen als Parochie van de Heilige Maria in het dal van de witte hazelaar bij de snelle maalstroom en de parochie van de Heilige Tysilio bij de rode grot?

Een dorpsnaam als toeristische trekpleister, je moet toegeven dat het vanuit citymarketingoogpunt best briljant is. En dat is het ook, pure marketing. Tot 1860 heette het dorp nog ‘gewoon’ Llanfair Pwllgwyngyll. Op zich al een aardige mondvol, maar de dorpsraad wilde graag de langste stationsnaam van het land claimen, dus veranderden ze hun naam in Llanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwllllantysiliogogogoch. Of de voltallige bevolking van het plaatsje daar blij mee was, durf ik te betwijfelen, maar meer dan 150 jaar later brengt de naam nog steeds toeristengeld in het laatje.

Het is overigens niet de langste plaatsnaam ter wereld. De officiële naam van Bangkok is Krung Thep Mahanakhon Amon Rattanakosin Mahinthara Ayuthaya Mahadilok Phop Noppharat Ratchathani Burirom Udomratchaniwet Mahasathan Amon Piman Awatan Sathit Sakkathattiya Witsanukam Prasit. Een naam waar wellicht menig lokaal schoolkind op vloekt, want zij moeten hem vanbuiten leren. De vertaling zou zoiets zijn als: De stad van engelen, de grote stad, de woonplaats van de Smaragdgroene Boeddha, de ondoordringbare stad (in tegenstelling tot Ayutthaya) van de god Indra, de grote hoofdstad van de wereld die met negen kostbare edelstenen is begiftigd, de gelukkige stad, rijk aan een enorm Koninklijk Paleis dat gelijkt op de hemelse woonplaats waar de gereïncarneerde god regeert, een stad die door Indra is gegeven en die door Vishnukarn is gebouwd.

Absoluut meldenswaardig is verder Tetaumatawhakatangihangakoauaotamateaurehaeaturipukapihimaunga–horonukupokaiwhenuaakitanarahu, de naam die de Māori gaven aan een heuvel in Nieuw Zeeland, en die letterlijk vertaalt als De berg waar Tamatea, de man met de grote knieën, de bergbeklimmer, de landverslinder die over de wereld reist, speelde met zijn neusfluit voor zijn geliefde. Je zou denken dat dat dan wel een machtige berg moet zijn, maar de heuvel is slechts 305 meter hoog.

In Zuid-Afrika treffen we dan weer een boerderij met de poëtische naam: Twee buffels met een skoot morsdood geskiet fontein, oftewel de bron waar twee buffels zijn doodgeschoten met één schot.

De bedenkelijke eer van onmogelijk lange namen is trouwens niet enkel voor plaatsnamen voorbehouden, ook heel wat mensen zijn ‘gezegend’ met een zeer lange naam. Recordhouder met maar liefst 747 karakters is de in 1914 in Duitsland geboren en in 1997 in de Verenigde Staten gestorven – hou je vast – Adolph Blaine Charles David Earl Frederick Gerald Hubert Irvin John Kenneth Lloyd Martin Nero Oliver Paul Quincy Randolph Sherman Thomas Uncas Victor William Xerxes Yancy Zeus Wolfeschlegelsteinhausenbergerdorffwelchevoralternwarengewissenhaftschaferswessenschafewarenwohlgepflegeundsorgfaltigkeitbeschutzenvonangreifendurchihrraubgierigfeindewelchevoralternzwolftausendjahresvorandieerscheinenvanderersteerdemenschderraumschiffgebrauchlichtalsseinursprungvonkraftgestartseinlangefahrthinzwischensternartigraumaufdersuchenachdiesternwelchegehabtbewohnbarplanetenkreisedrehensichundwohinderneurassevonverstandigmenschlichkeitkonntefortpflanzenundsicherfreuenanlebenslanglichfreudeundruhemitnichteinfurchtvorangreifenvonandererintelligentgeschopfsvonhinzwischensternartigraum.

Voor het gemak kortte hij zijn naam af tot Hubert Blaine Wolfeschlegelsteinhausenbergerdorff Senior. Geef toe, dat bekt al beter.

Om nog even terug te komen op Llanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwllllantysiliogogogoch: er is eigenlijk helemaal niets te zien. Buiten het perron, een paar lange naamplaten en een klein, wat verouderd shoppingcenter. Toch vind je altijd auto’s en reisbussen op de grote parking. Mensen komen een foto nemen in de stijl van degene die je bij deze blog vindt en ze laten hun paspoort afstempelen. Dat tweede heb ik niet gedaan, want ik maak mezelf altijd wijs dat ik geen doorsneetoerist ben, ook niet wanneer ik doorsneetoeristendingen doe.

Llanfair enz. ligt echter in een prachtige streek, die absoluut de moeite loont. Het ligt op het Welshe eiland Anglesey, dat je bereikt via een iconische hangbrug. Vandaar reden we via een andere brug verder naar Holyhead, een kleiner eiland waar weelderig groene velden, dramatische rotspartijen en een helderblauwe zee garant staan voor fantastische uitzichten. Langs de Noord-Welshe kustlijn vind je trouwens prachtige, middeleeuwse burchten die nog bijdragen aan de grandeur van het landschap. En ja, je vindt er nog meer poëtische plaatsnamen.

En als je dan toch in de buurt ben, moet je zeker eens de nabijgelegen bergen, op het Welshe vasteland, intrekken. Daar vind je prachtige pieken, dalen en meren, waaronder de Snowdon, de hoogste berg van Wales.